In China ligt ten westen van Chengdu een bergachtig gebied met een onwaarschijnlijk natuurfenomeen waarvoor ik naar dit gedeelte van het land ben afgereisd; de turkoois blauwe meren van Jiuzhaigou nationaal park.

Vanuit Chengdu ben ik naar Songpan gevlogen om in dit kleine plattelandsdorp te verblijven. Hier ben je als westerse toerist echt een bezienswaardigheid voor de lokale mensen die letterlijk midden op de weg stoppen om je uitgebreid te bekijken, om zeker te weten dat je echt bent. Het is een klein dorp, er is niet veel te doen maar daar ben ik hier ook niet voor.

In een busje hobbelend door de bergen naar Jiuzhaigou

De volgende ochtend vroeg, sta ik klaar om op pad te gaan. Met verschillende lagen kleding aan omdat het nu heel koud is en ik mijn adem in de lucht zie, maar vanmiddag zal het opwarmen en kan ik die lagen weer uitdoen. Mijn gastvrouw vertelt me dat ik me wel acht uur in het park kan vermaken. Dat lijkt me sterk maar we gaan het zien. In een miniformaat busje hobbel ik de komende uren door de bergen naar Jiuzhaigou. Op de grootste berg worden de bochten die je neemt zelfs geteld!

We komen uit in het dorp bij de ingang van het nationaal park en de gids blijft hier vandaag op me wachten. We zijn vroeg dus de grootste horde Chinezen toeristen ben ik voor. Via een pad dat me doet denken aan de Efteling, loop ik naar de grootse ingang. Het is even een puzzel met de tickets, maar uiteindelijk kan ik bij een vrouwtje dat redelijk Engels spreekt entreekaarten en tickets voor de bussen regelen.

Het Jiuzhaigou Nationaal Park

Ik heb een plattegrond van het nationale park, maar dat is niet heel uitgebreid dus op goed geluk pak ik de bus en blijf zitten tot het verste punt. De bus stopt, ik stap uit en kijk direct uit over een enorm meer tussen twee bergtoppen. Lokale bewoners lopen hier rond om je in traditionele kledij te hijsen en je vervolgens in rare posities op de foto te zetten.

Ik bedank, want ik ben als Westerse toerist al een attractie op zich. Om aan de drukte te ontsnappen, stap ik op de volgende bus om nog hoger te gaan; waar zijn de blauwe meren?

De bus is een stuk leger en ik begrijp waarom, 45 minuten vol bochten en langs afgronden is niet voor iedereen weggelegd. Ik vraag me af waar ik terecht ga komen, want ik zie steeds minder mensen en de bus loopt ook leeg. Maar ik blijf zitten totdat de bus uiteindelijk niet meer verder rijdt en daar heb ik geen spijt van. Ik stap uit en wordt niet direct om een foto gevraagd en dat betekent dat er niet veel Chinese toeristen zijn.

Ik stap het pad op, dat van houten vlonders gemaakt is, om aan de wandeling te gaan beginnen. Ik loop door een bos dat een woud uit de oertijd blijkt te zijn. Je mag niet van het pad af omdat je dan het park beschadigt, fijn dat ook hier aan behoud wordt gedaan. Bij een klein houten hutje bestel ik een bak noodles en ga op een bank in de zon zitten. Ik kijk gefascineerd toe hoeveel foto’s mijn Chinese medehikers van een plek en zichzelf in verschillende poses kunnen maken.

Na een volgende afdaling stap ik het bos uit en kijk ik uit over een uitzicht waarvan ik dacht dat dit alleen gemaakt kon worden in Photoshop; het eerste helblauwe meer. Het is hier meteen drukker en ik begrijp het direct. Hoe kan dat meer zo blauw zijn?! Zelfs van dichtbij blijft het blauw en kraakhelder!

De volgende uren wandel ik voorbij de verschillende meren; klein met veel verschillende kleuren blauw of enorm groot en kristalhelder, waarin je de oude bomen die hier eens groeiden nog steeds rechtop in het water ziet staan. Het geheim van de blauwe kleur kan ik niet ontdekken, maar hoeveel ik er ook zie, het blijft een mooi fenomeen.

Miss, you take picture with me?

Ik kwam voor de blauwe meren, maar ben blij verrast als ik door een mangrove loop (wel weer over de houten vlonders) en een hard geluid hoor… Ik loop de hoek om en zie een waterval die over een paar honderd meter breedte loopt. Ik steek mijn hand in het water en voel de sterke stroming. Mag er niet in zwemmen maar dit uitzicht geeft me het gevoel dat ik in een sprookje ben! Omdat ik inmiddels al flink wat uren aan het lopen ben (mijn gastvrouw had gelijk), zijn hier ook niet veel toeristen en dat maakt het alleen maar mooier. Het was een hele reis maar ik ben blij dat ik hier nu sta. Ik sluit mijn ogen, de warme zon op mijn rug, de spetters van de waterval op mijn gezicht en ik hoor: “Miss, you take picture with me?”