Via een omweg naar Dubai om daar vrienden op te halen, arriveer ik in Tanzania. Hier begint mijn echte missie: het beklimmen van de Kilimanjaro. De tocht begint met een 4 uur durende klim van de entree van het park op 1.800 meter naar 2.750 meter. Dit alles vindt plaats in de jungle van Tanzania. Onze eerste overnachting is ook gelijk onze eerste kennismaking met de 4-persoonshutten en het beperkte sanitair tussen de apen. De tweede dag wordt de begroeiing al lager en gaan we van 2.750 naar 3.700 meter in ruim 6 uur. De temperatuur ligt hier al beduidend lager. Op de derde dag beginnen we de hoogte echt te voelen. Boven de 4.000 meter voelen we een druk op de borst, alsof je longen te klein zijn. Ook word ik duizelig en misselijk. Pole pole dus (Swahili voor langzaam aan) in een rustig tempo van 3.700 naar 4.700 meter.
Laatste deel van de klim midden in de nacht
Na deze klim van bijna 7 uur is het door de hoogte moeilijk om in slaap te komen. Daarom wordt de laatste klim van de Kilimanjaro dan ook ’s nachts gedaan. Bijkomend voordeel is dat je niet ziet hoe ver je nog moet lopen. Na een wederom goed diner, klaargemaakt door onze dragers, liggen we al om 19.30 uur op bed. Om 22.30 uur worden we wakker gemaakt met thee en biscuit en rond 23.00 uur zijn we alweer op weg voor de laatste klim naar de top. Zaklamp op het hoofd, dikke kleding aan en heel langzaam naar boven. In het eerste stuk heb ik het vooral koud. Door een slechte bloedsomloop zijn mijn handen echt helemaal dood. De gids probeert ze op te warmen met vaseline, maar niets helpt meer.
Lichaam protesteert, een waar gevecht
Vriend Justin heeft het ook zwaar. Hij is de dag ervoor ook al zwaar misselijk geweest door het hoogteverschil. Vandaag komt het er opnieuw uit. Te vaak stoppen kan niet, omdat het daar simpelweg te koud voor is. De temperatuur ligt rond de 10 graden onder nul. Terwijl we langzaam omhoog zigzaggen, zien we onder ons hoe groepje Noren ook vertrekken. Het zijn onze kamergenoten tijdens deze expeditie. Vele kleine lichtjes cirkelen een weg omhoog. Een paar gesnoepte cashewnoten worden ondertussen door mijn maag niet helemaal geaccepteerd en ook ik begin me nu echt beroerd te voelen. Blijven concentreren op de ademhaling en gewoon de ene voet voor de andere blijven zetten. In deze cadans begin ik wel de vermoeidheid te voelen.
Hoewel de gidsen blijven zingen om wakker te blijven, val ik onderweg naar de top van de Kilimanjaro zowat wandelend in slaap. Werkelijk! Mijn ogen zijn nog maar kleine spleetjes en concentreren zich op de schoenen van gids Joseph die voor me loopt. Ondertussen droom ik dat we in de sneeuw lopen en zie ik huisjes aan de kant van het pad. De route wordt steeds meer van glijdend zand, dus tijd om op te letten. Wakker worden.
De top nadert, maar is nog ver
Ik zie nu ook hoe Justin er echt helemaal doorheen zit, maar de top is nu dichterbij dan de weg terug. Nu we zo dichtbij zijn, willen we door. In het laatste stuk moeten we nog over keien en stenen klauteren. Omdat mijn evenwicht op deze hoogte niet meer helemaal optimaal is, vind ik het echt eng. Stel je voor dat ik nu zo achterover het ravijn in zou klappen. Dicht tegen de berg blijven dus en niet teveel nadenken. Nog zo’n half uur te gaan. Om 5.40 uur net voor het opkomen van de zon zijn we boven op Gilman’s pont, de top van de Kilimanjaro. Een hoogte van 5.681 meter. Ik ben echt he-le-maal kapot.
Omlaag minstens zo zwaar als omhoog
Omdat de druk hier zo hoog is, mag je niet te lang blijven. Na een paar snelle foto’s gaan we meteen weer omlaag en dat was des te zwaarder. Justin zakt plots letterlijk door zijn benen en wordt door de gidsen naar beneden gesleept. Ik gebruik mijn stepbenen en ski-ervaring om over het losse zand naar beneden te glijden. Om 8.35 uur zijn we gelukkig allemaal weer heelhuids terug, terwijl we helemaal stuk zitten.
Niks is lekkerder dan slapen
De geserveerde soep wordt met moeite naar binnen gewerkt. Alles kost op deze hoogte sowieso moeite, we zitten immers nog op zo’n 4.700 meter. Nog een paracetamol en daarna onze welverdiende rust. Om 12.00 uur komt onze gids ons weer wakker maken voor de terugtocht naar Horombo (3.700 meter), waar we op de heenweg ook al hebben geslapen. Hier doen mijn reisgenoten nu de ogen even dicht in afwachting van het avondeten.
Er rest ons nog de laatste dag van deze 5-daagse tocht, ons avontuur op de Kilimanjaro, waarin we in 5 tot 7 uur teruglopen naar de entree van het park. Wat een schitterend avontuur, maar ik ben toch ook wel weer blij met een echt toilet en een warme douche.
