Een van mijn mooiste vluchten was die met Cathay Pacific. Eindbestemming: Manilla, Filipijnen. Wat een geluk dat EVA Air besloot om maanden na boeking van mijn ticket, het traject Taipei – Manila eruit te gooien. De Taiwanese maatschappij EVA Air deed er alles aan om mijn leed te verzachten. Cathay Pacific loste dat probleem feilloos op. Het kostte me wel een extra overstap in Hong Kong, maar de laatste paar uurtjes First Class in een 747 richting de Filipijnen maakt echt alles goed. Ik krijg nog een rondje van de zaak. Als de Boeing 747 wilt landen, blijkt op de grond nog een toestel op de landingsbaan te staan. Volle kracht trekt de piloot het loodzware toestel nog één keer hard op om vervolgens perfect te landen op de luchthaven van Manilla.

Nietsvermoedend loop ik in volle airco op weg naar mijn bagage. Eenmaal die in handen loop ik relatief eenvoudig langs de douane om vervolgens naar buiten te lopen. Dan slaat de klamme warmte ineens vol in mijn gezicht. Meteen merk ik dat ik ruim 24 uur onderweg ben, zonder al te veel te slapen. Mijn taxi staat me op te wachten. Het is een neefje van mijn toenmalige vriendin. In een reeds volgeladen soort Jeep moeten wij er nog bij. Ik begrijp al snel dat in de Filipijnen een auto pas vol zit, als je werkelijk nergens meer kan zitten.

Via een dodenrit naar plaats van bestemming

Het eerste stukje is een snelweg. Armen en benen moet ik op dit moment echt overal aan zien vast te klemmen. Het ritje is behoorlijk wild. Niet alleen rijdt het neefje voor Nederlandse begrippen roekeloos hard, hij maakt er ook nog een sport van om langs alle gaten in de snelweg te slingeren. Tja, lek rijden wil je ook niet. En dan te bedenken dat het dorp waar we heen gaan op een behoorlijke afstand van de luchthaven ligt. We rijden richting de provincie Batangas met als eindpunt Anilao. Daar woont nog meer familie en in dat dorpje verblijven wij een groot deel van de tijd. Na 3 uur file, gevaarlijke inhaalmanoeuvres en gaten ontwijken komen we aan op een klein bergachtig dorpje. De avond is allang gevallen als we in het donker warm worden onthaald door familie, vrienden en de rest van de dorpelingen. Als helden worden we ontvangen. Ik groet beleefd, eet verplicht wat en doe nog een klein loopje richting een klif. Hoewel het donker is, is het uitzicht heel bijzonder. De vuurvliegjes verlichten de eerste meters. De vele verlichte vissersbootjes verraden hun locaties op zee. Morgen maar eens kijken hoe het er in het licht uitziet.

Zoals een echt Filipijns dorpje betaamt word ik wakker gekraaid door de vele hanen. Vroeg en dat na zo’n lange vlucht, dodenrit en tal van eerste indrukken. Ik wacht tot de rest van het huis ook ontwaakt en dat duurt gelukkig niet lang. De hanen kraaien niet alleen voor mij. Het zonnetje schijnt en het is meteen al klam. Ik loop meteen even naar de klif van een avond ervoor en zie daar diep beneden een strakblauwe zee. Wat een uitzicht. Het lijkt wel of ik op een bounty-eiland zit. Ik draai mij weer om en wordt onverwacht geconfronteerd met de armoedige huisjes om ons gastenverblijf heen. Het is duidelijk dat de familie van mijn ex mee geniet van de Nederlandse welvaart. Het huis is vele malen mooier en groter dan de rest in het dorp. Dat maakt het huis meteen een sociale ontmoetingsplaats. Inmiddels hebben alle dorpelingen ontdekt dat wij er zijn. Ze willen ons zien en aanraken. Bijzonder indrukwekkend, even voel ik mij Justin Bieber. Al kan ik wél heel goed zingen.

Een held dankzij 2 viltstiften, 1 pen en een kleurplaat

Ik besluit achter het hek even te genieten van mijn ontbijt. Al snel staat de rest van het dorp door de hekken mee te kijken wat ik doe. Snap ik, een halfbloedje als ik afkomstig uit een rijk land hebben ze hier op de Filipijnen nog niet vaak gezien. Ineens ben ik onbedoeld een held voor hen. Ik beweeg van de veranda naar mijn tijdelijke slaapkamer. Als ik uit het raam kijk, zie ik dat alle dorpelingen mee geschoven zijn en mij nu proberen te bewonderen via mijn slaapkamerraam. Ik zwaai vriendelijk. Iedereen zwaait enthousiast terug. Ik heb een aantal pakken viltstiften meegenomen inclusief kleurboeken. Ik zie zoveel kinderen dat ik besluit van de stiften setjes te maken van twee. Tevens scheur ik één kleurplaat uit. Uit het doosje pennen dat ik van mijn rijinstructeur heb gekregen, haal ik voor ieder kind één pen. Als ik na buiten loop om het allemaal uit te delen, pakken de kindjes mijn gift dankbaar aan. Mijn actie spreidt zich snel uit over de rest van het dorp. Massaal stromen moeders met hun kinderen toe. Een moeder verklaart mij dat met name de pen een uitkomst is. Het scheelt enorme kosten voor het gezin, want het kind blijkt een pen altijd nodig te hebben op school. Ineens verricht ik een fantastische daad voor een heel dorp.

Anilao is een ideaal oord om te snorkelen

Het dorp Anilao stelt verder nog niet zoveel voor op het moment dat ik er ben. Daarover ben ik verbaasd, want als ik later in de week besluit naar beneden te gaan, kom ik terecht op een prachtig strand. Zeesterren spoelen aan, dus ik realiseer me dat hier iets moois te zien valt. Al snorkelend wordt dat bevestigd. Op de stranden staan overdekte picknicktafels. Het blijkt dat de dorpelingen hier regelmatig vertoeven als de tijd het toelaat. Menig eetfeestje wordt hier gecombineerd met een duik in het heerlijke zeewater. Met een typische Aziatisch kanootje ga ik ook nog even het water op. De neef die deze zelfbedachte excursie begeleidt, peddelt naar een paar kliffen verderop. Hier bevinden zich een aantal grotten. Mysterieus, want niemand heeft ze eigenlijk nog echt ontdekt. Als de wind opsteekt, besluiten we er zelf geen expeditie van te maken. We varen terug, eten nog wat op het strand en improviseren wat liedjes in elkaar. Muziek is de enige factor die mij tekstueel bindt met de locals. Ik spreek geen woord Tagalog. Oh ja, arm of niet: iedereen heeft een karaokémachine op de Filipijnen. Feit!

Kapper, headshots en Big Mac in Batangas City

De grootste stad in de buurt is Batangas City. Tevens de hoofdstad van de provincie. Er wonen zo’n 200.000 mensen en het is er meteen een heel stuk chaotischer. We bezoeken daar een markt met veel vers fruit en meer lekkers. Ook is er een kleine mall waar je voor amper een euro de beste CD’s kunt kopen van de meest wereldberoemde artiesten. Dat alles gekopieerd is, maakt in de Filipijnen niks uit. Ik pas me aan en koop hier tal van CD’s. Ook ga ik nog even naar een kapper om vervolgens na mijn kappersbeurt headshots te laten maken. Waarom? Geen reden. Het is goedkoop en Filipijnen zelf laten zich graag op die manier fotograferen. Alsof ze filmsterren zijn. En aangezien ik in het dorp waar we verblijven nu een beetje een filmster ben, pas ik mij ook hier meteen aan aan mijn rol en aan de cultuur. Er is ook een McDonald’s hier. Even snel een Big Mac menu voor 75 cent gaat er wel in.

De kip en zijn lot

Later in de week is het wederom de haan die mij wakker maakt. Ik raak aan het ritueel gewend. Ik ontbijt verder wat en ga vervolgens een beetje spelen met de kinderen van het dorp. Op de zandpaadjes is het met een bal leuk vertoeven en dus zijn we al snel aan het voetballen. Alleen die verdraaide kippen lopen ons continue in de weg. Plots geeft een puberventje mij een kip aan. Even vasthouden lijkt hij te gebaren. Ah, best lief zo’n kip. Als ik later aan mijn diner zit, zie ik datzelfde puberventje tegenover mij zitten. Hij lacht vriendelijk en vraagt in zijn beste Engels of alles mij goed smaakt. Ik reageer oprecht positief. Vooral de kip proeft vers en goed. De jongeman lacht nu iets harder en zegt me dat het logisch is, dat het zo lekker smaakt. De kip had ik immers al aan mij verbonden toen ik hem eerder nog levend in mijn handen had eerder op de dag. Het lot van de kip heb ik echter zojuist vers in mijn mond gelegd. “His purpose was to feed you!”, meent de jongeman mij met een filosofisch gevoel op het hart te drukken. Toch vind ik het plots heel zielig wat ik doe. Zij vinden het doodnormaal.

Dineren in de waterval van Villa Escudero

De tijd die ik doorbreng met de locals is zo leuk, dat ik geen echte excursies hoef te doen om mijzelf te entertainen. Voor de rest van de familie is het nu eenmaal een familiebezoek en ik hang er als aanhangsel een beetje bij. Maar nog altijd ben ik die filmster voor de locals. Af en toe doen we een uitstapje om mij niet helemaal te vergeten. Niet nodig, want iedereen is ontzettend lief voor mij. Toch ga ik er nog één keer op uit. Vandaag ga ik naar Villa Escudero. Het is min of meer een natuurgebied rondom een meer, waarbij tal van activiteiten worden geëxploiteerd. Zo kan je vogels spotten, raften en bijzondere tochten maken. Wij gaan echter voor een ander schitterend fenomeen. Een restaurant gelegen in een waterval. De schoenen moet ik aan de kant laten staan om mij vervolgens in het water voort te bewegen naar mijn tafel. Het heerlijk warme water stroomt langs de voeten en af en toe schiet er een visje tussen onze voeten voorbij. Het restaurant en de waterval bevinden zich midden in een bosrijk gebied. Een beetje jungle, maar dan alles net iets te goed georganiseerd. Toch zijn de uitzichten prachtig. De waterval, het bladgroen en de vele bijzondere vogels doen je echt even in een stukje jungle wanen. Na een paar uur ben ik verzadigd en loop ik al zwetend weer wat calorieën eraf als op en af over de paden wandel. Wat een geweldige omgeving.

Nog meer dodenritten en snorkelen

Ik doe en zie op deze reis nog veel meer. Maar niet alles heb ik kunnen onthouden. Misschien ook omdat de reis een onderdeel vormt van een stukje leven dat qua relationele sfeer voorbij is. Toch herinner ik mij de fantastische momenten met de locals in Anilao, de kip en de waterval. En verder nog het feit dat ik zowel de ritjes met de typische Filipijnse jeepneys en de dodenritten met de grote neef heb overleefd. Enigszins logisch ook wel, want op elke Jeepney staat wel de tekst “Jesus loves you”. Als je aan Hem twijfelt, ga je na menig rit wel dankbaar geloven.

Inmiddels is Anilao een stuk meer toeristisch. De tal van zeedieren en het prachtige koraal maken deze locatie ideaal om te snorkelen in de Filipijnen. Met de opkomst van het snorkelen, zijn er ook een paar hotels. De natuurlijke groene omgeving van de provincie, de mooie meren, de schitterende waterval en de woeste vulkaangebieden kunnen wel eens ingrediënten zijn voor de echte avonturier. Er is hier nog extreem veel te ontdekken.

Contrast: met First Class het arme Filipijnen verlaten

Toch vind ik het na 3 weken wc spoelen met een emmertje, ook wel weer fijn om nog één keer First Class terug te vliegen naar Hong Kong. Gewoon om weer even te wennen aan mijn verwende luxe thuis. Zodat ik eenmaal thuis, de simpelheid van leven weer kan gaan missen. Wat is de Filipijnen een fantastisch land, en wat een mooie mensen. Ik mis het echt!