Wat mij vooral opvalt tijdens 4 dagen Istanbul (Turkije) is de hoeveelheid handel en de manier waarop gehandeld wordt. Hier volgt een generalistisch beeldblog, gebaseerd op mijn subjectieve bevindingen met enkele feiten via verslaggever Marc Guillet.
Beter goed gejat, dan slecht bedacht
Waar wij blijven nadenken over onze kwaliteiten, profilering en toegevoegde waarde, wordt hier niet lang stil gestaan bij unique selling points. Doen wat werkt. Werkt het niet meer, dan doen we weer wat anders. Zo tel ik in een straat binnen 150 meter 14 (!) winkels die trofeeën verkopen. Er valt natuurlijk ook zoveel te winnen!
Het lijkt wel of de winkels geclusterd zijn op hun verkoopwaar in de stad. Zou het een oude bazaar style zijn? In de Grand Bazaar ben ik maar gestopt met tellen van kraampjes die dezelfde handel verkopen.
Kunst is geen kunstje
Kunst gebruiken wij volop in openbare ruimtes. Hier ziet men in openbare ruimtes zoals deze tunnel, een prima plek voor…juist…handel! Beeldende kunst krijgt langzaam vorm in Turkije sinds het verbod om mensen en dieren te verbeelden is opgeheven. Pas in 2005 is er een museum voor moderne kunst gebouwd in Istanbul. Street art laat zien hoe mooi modern hand in hand kan gaan met oud.
Kijken, kijken, niet kopen
Het warme bloed van de Turken vind je terug in hun verkooptechnieken. We maken een gezellig praatje op straat, worden uitgenodigd voor een kopje thee, lopen wat gangetjes door naar achteren en bevinden ons ‘plots’ in een grote lederwinkel. Er moeten jassen worden gepast. Je voelt de druk oplopen. Er wordt ingespeeld op jouw gevoel. Er moet gehandeld worden. En in plaats van op de inhoud (kwaliteit) van het product te zitten, wordt hier verkocht vanuit relaties.
Alles is relationeel. Mensen verkopen niet alleen, maar doen dat vanuit een netwerk. Vraag je een willekeurig iemand de weg naar een specifieke Hammam, dan weet diegene niet de weg naar dat bad maar kan je wel de weg wijzen naar een andere. Waarschijnlijk in beheer van een familielid of bekende. Gevangen in de kluwen van de sociale structuren van het land.
Daarnaast is verkopen ook een kwestie van statistiek. Des te meer mensen je aanspreekt, des te meer kans je maakt. Koude acquisitie is hier met de paplepel ingegoten.
Show them what you got babe
In de PC Hooftstraat van Istanbul (de Bagdat Caddesi) vind je westerse marketing terug. Mooie winkels met volop ruimte voor het protserig uitstallen van het waar. Een poloshirt kost dan ook al gauw zo’n 1500 euro. Een aantal straten verderop, worden poloshirts aangeboden vanuit dozen. Zelfs vanuit de kofferbak. Niet van dezelfde zachte stof, maar deze exemplaren van 15 euro gaan vast niet 100 x minder lang mee. In het ene geval is een polootje handel, in het andere geval lifestyle. Maar als je geld hebt, dan moet je het ook laten zien. En met 34 miljardairs in Instanbul is er geld. Veel geld.
De andere kant van de samenleving is er ook. Immer in schril contrast. Zo is discounter Bim [gebaseerd op Aldi concept, groot geworden onder een Nederlandse ceo] de marktleider geworden met circa 3.500 winkels in Turkije, Egypte en Marokko. Met als kanttekening dat supermarkten hier maar 10% van alle levensmiddelenwinkels bedraagt. Er zijn zo’n 550.000 kleine middenstanders die 7 dagen per week open zijn van 08.00-24.00 uur. We spraken er zelfs eentje die zijn deuren al om 06.00 uur opent. Tel uit je slaap!
Geen zorgen om de dag van morgen
Het maken van plannen en uitwerken van strategieën weerhoudt ons dikwijls van ondernemen. Maar hier wordt gehandeld! Je zet een tafeltje neer en je gaat ervoor. Prachtig!
Waarom moeilijk doen, als het makkelijk kan?
