Als ik even stil sta bij het weekendje Antwerpen dat ik laatst onverwacht ondernam, verschijnt er steeds weer het beeld van de vele straatmuzikanten die mij bewust en onbewust ten gehore zijn gekomen.

Wandelend op de Meir kan ik mij zo al een vier- of vijftal straatmuzikanten voor de geest halen waar ik even bij heb stilgestaan, geld aan heb besteed en gewoon heerlijk genoten heb van hun talenten. Over smaak valt niet te twisten, toch is niet iedereen overtuigd van de muziek die men hoort. Je moet nu eenmaal houden van iemands stem of stijl van gitaar spelen. Wat ik bemerk, is dat zij allemaal vooral iets kunnen wat ik niet kan: zingen en spelen tegelijk.

Ik kan best aardig zingen, durf ik wel te stellen en dus vind ik dat ik goed kan oordelen over wat ik hoor. En ik hoor meer dan goede muziek, rauwe stemmen, subtiele klanken. Ik zie vooral het lef om dat en public te laten horen. Iets wat bij mij ontbreekt. Nog zo’n talent dat zij wel hebben en ik niet. Maar misschien schrijf ik wel weer leukere blogjes dan zij liedjes kunnen componeren. Ik troost mij met die al dan niet op waarheid beruste gedachte.

Als ik vader en zoon zie trommelen op de djembés, een jong meisje warme klanken hoor spelen haar saxofoon en een singer/songwriter op zijn gitaar hoor jammen, luister ik verwonderlijk. En als Toby Jay met zijn mobiele piano ook nog eens wonderschone klassiekers speelt, ben ik eigenlijk niet weg te slaan. Wat een talent en wat een bijdrage aan dit weekendje Antwerpen.

Dit mooie zonnige weekendje Antwerpen herinner ik me door de briljante klanken en bijzondere talenten van de straatmuzikanten. Wat een leuke stad. Elke keer als ik hier kom, ontstaan er vanzelf nieuwe reisverhalen. Heb al weer zin in de volgende keer.